U Spomen domu „Crvena komuna“ – galerija ,,Marko K.Gregovic” (Petrovac), u četvrtak 3. avgust 2023. godine, sa početkom u 21 čas biće otvorena izložba slika pod nazivom Emergencije, umjetnice Željke Jovićević.
Željka Jovićević je rođena 1992. godine u Kotoru, Crna Gora. Osnovne i specijalističke studije slikarstva završila je na Fakultetu likovnih umjetnosti u Cetinju, gdje je 2015. godine dobila nagradu za najboljeg studenta na slikarskom odsjeku. Master rad na temu “Dinamički ekvilibrijum: njujorška faza Pita Mondrijana” odbranila je 2021. godine na programu Transdisciplinarne humanistike i teorije umetnosti Fakulteta za medije i komunikacije u Beogradu. Imala je jednu samostalnu izložbu, a učestvovala na više grupnih. Živi u Kotoru.
Izabrane izložbe:
2020 „Nizovi – intenziteti”, Centar savremene umjetnosti Crne Gore, Podgorica
2022 „Kotorski vizuelni umjetnici”, Gradska galerija, Kotor
2021 „Mali format – slike, crteži, objekti”, Spomen-dom „S.M. Ljubiša”, Budva
2019 „Kotorski vizuelni umjetnici”, Gradska galerija, Kotor
2017 Festival svjetlosti „Zasjaće palace”, Kotor
2015 „Inside out,” Spokojna galerija, Varšava, Poljska
2015 „Eight Edition of International Youth Art Festival Via Pontica”, Balčik, Bugarska
2014 Studentska izložba, EU Info Centar, Podgorica
Razgovor kustosa izložbe Bojane Popović sa Željkom Jovićević:
Emergencije: slikanje i posmatranje kao izranjanje
U više navrata razgovarale smo o tome koliko je istraživanje materijala važno za tvoj slikarski proces, zato bih ovaj razgovor počela pitanjem: kada nastaju Emergencije i koja je funkcija različitih materijala u ovim slikama?
Seriju slika Emergencije započela sam krajem 2021. godine. Ona se nadovezuje na radove iz 2016. i 2017. godine kada sam prestala da koristim platno i počela da slikam na staklu, lesonitu, iverici i pleksiglasu. U tom periodu istraživala sam materijalnost slike, zasićenost bojenog sloja, ritmičnost strukture, koncepciju rada kao niza pojedinačnih cjelina, repetitivnost u tom nizu, i slično. Tačnije, zanimalo me je kako različiti materijali nameću slici novu formu i strukturu. Moje interesovanje se u tom pogledu nije puno promijenilo, jer se ovim problemima bavim i u novim radovima. Za razliku od prethodnih, ove slike karakteriše nepravilna konfiguracija podloge i kolažni elementi.
Ono što ove radove posebno odvaja od prethodnih jeste njihov nepravilan oblik. Šta te je podstaklo na ovu ideju? Takođe, u kakvom su odnosu nepravilne ivice i struktura slike?
Ideja o nepravilnom obliku javila se spontano, dok sam radila slike na papiru manjeg formata. Pokušavajući da postignem dinamičnost, fluidnost i pokretljivost, uvidjela sam da nije dovoljno izmijeniti unutrašnju organizaciju slike (koja je uvijek ograničena i određena pravougaonim oblikom), već i njene ivice. Zatim sam počela da radim slike u kojima je jedna ivica vijugava, zaobljena ili iskošena. Na taj način se i unutrašnja struktura, prateći spoljašnje granice, mijenjala. Zanimalo me je kako će se ova ideja prenijeti na radove većih dimenzija, i kakav će efekat proizvesti nepodudarnost ivica slike sa pravougaonim ivicama zida na kom je izložena.
Određene elemente i strukture ponavljaš u svim djelovima niza dok druge mjestimično poništavaš rjeđim ili gušćim bojenim slojem. Time kreiraš poseban ritam. Koliko su u tom postupku bitne mustre i fotografije različitih tekstura?
Upotrebom odštampanih mustri – prethodno skeniranih ili fotografisanih, a potom digitalno obrađenih – htjela sam da razbijem ujednačenost koja se javlja kada je čitava površina slike ispunjena slojevima emajl boje i spreja. Na pojedinim radovima komadi papira nisu direktno lijepljeni, već su tehnikom transfera preneseni na površinu lesonita; ovim postupkom odštampani predlošci se potpuno sjedinjuju s površinom, kao da su otisnuti na nju. Na drugim slikama, papiri su direktno aplicirani, uklopljeni u postojeću strukturu. Skenirani nabori tkanina, zgužvane aluminijumske folije ili plastične kese, fotografije odsjaja metalnih površina, teksture kamena ili travnjaka, izgledaju kao vještački elementi koji uzrokuju optičko vibriranje i neobičnu atmosferu. Sve to stvara utisak kao da ove odštampane površine izranjaju iz slojeva boje, ili obrnuto. Upravo se kroz proces slikanja, kolažiranja i uklapanja nametnula ideja o nazivu ove serije slika.
Možeš li nam približiti naziv izložbe? Zbog čega si se za njega odlučila?
Naziv Emergencije ima dvostruku ulogu: deskriptivnu i metaforičku. Izabrala sam ga zato što obuhvata skup sličnih značenja koja se mogu shvatiti kao poetske slike: otvaranje, pojavljivanje, pomaljanje, objelodanjivanje, iskrsavanje, nadolaženje, izranjanje, razotkrivanje… U prvoj ulozi, ovaj naziv upućuje na različite procedure – slikanja, kolažiranja, transfera, uklapanja – putem kojih se slika postepeno pojavljuje, odnosno, nastaje. U drugoj ulozi, emergencija nagovještava opažanje kao događaj, trenutak kada se slikovna površina pokreće, kada vibrira, treperi, poziva na gledanje, otvara se ka nama, preplavljuje naša čula i um. Umjesto da pruži neku informaciju ili značenje, slika prouzrokuje talas osjećanja, njegovo nadiranje. To ne podrazumijeva analitičko ili objektivno sagledavanje, već prepuštanje vizuelnom utisku.
Kao što si ranije navela, kolažiranjem i uklapanjem ne pratiš unaprijed zadatu skicu. Od samog početka, slika ide slobodnim tokom, kao da postepeno izranja pred tobom. Da li to znači da ideju definiše proces rada?
Mislim da uvijek postoji početna ideja, koliko god bila maglovita. Ona se ne pojavljuje u obliku jasne mentalne slike i ne može se verbalizovati, već se samim činom slikanja kristalizuje. Ta početna ideja više odgovara osjećaju, nego konkretnoj temi ili motivu. S druge strane, ne treba zanemariti slučajnosti koje se događaju tokom rada, jer često mogu odrediti krajnji rezultat. Ponekad treba napustiti onu sliku koju smo zamislili zarad one koja nastaje, da parafraziram iskaz jednog umjetnika.
Nizove, bilo većeg ili manjeg formata, nije moguće sagledati jednim pogledom. Koliko je ta činjenica važna za razumijevanje i percepciju tvojih radova?
Drago mi je što si to primijetila, jer sam upravo tu nemogućnost istovremenog sagledavanja imala na umu još u prvim nizovima. To je ono što uzrokuje repetitivni ritam niza – ponavljanje sličnih struktura ili kolorističkih varijacija s minimalnim razlikama u svakoj pojedinačnoj cjelini. Ponavljanje onemogućava sagledavanje ovih radova kao prikaza uzastopnih sekvenci nekog događaja. Ne postoji utisak jedne slikovne površine; opažanje je fragmentisano, jer pogled zastaje na svakoj pojedinačnoj cjelini i iznova se suočava sa sličnom, ali opet različitom strukturom.
Be the first to comment