U crkvi „Santa Marija“ 20. avgusta 2013. godine, u okviru postfestivalskih aktivnosti festivala „Grad teatar“, otvorena je izložba grafika Veljka Mihajlovića „Konstantin“ – „Crna Gora i svijet“. Izložba je nastala povodom 1700 godina od Milanskog edikta i u čast 600 godina od osnivanja crkve Svetog Nikole u manastiru Praskvica, a realizovana je uz pomoć Opštine Budva, Turističke organizacije opštine Budva, Grada teatra Budva i Generalnog konzulata Republike Srbije u Herceg Novom.
U katalogu koji prati izložbu, Lucija Đurašković je između ostalog zapisala:
“Izložba grafika Veljka Mihajlovića kojom se autor aktivno uključio u ovogodišnju proslavu 1700. godina od Milanskog edikta, predstavlja svojevrsnu likovno-umjetničku odu jednom od najznačajnijih događaja, kako hrišćanske istorije, tako i cjelokupnog čovječanstva. Koncentrišući umjetničku ideju na karakteristično ikonografsko predstavljanje Sv. cara Konstantina i Sv. carice Jelene, njegove majke, u crkvama i manastirima širom Crne Gore (Mrkova – Luštica, Nikoljac – Bijelo Polje, Sv. Nikola – Gradište, Sv. Nikola – Podvrh, Sv. Trifun – Luštica, Sv. Trifun – Kotor, Sv. Đorđe – Grbalj, Pelinovo – Grbalj), kao i na značajnim segmentima svjetske kulturno-istorijske baštine (Konstantinov slavoluk – Rim, Rafaelova soba – Vatikan, Areco, Sentandreja, Hilandar, Kareja, Makedonija, Albanija, Rumunija…), u okviru kojih su, takođe, predstavljene ove svete ličnosti, Mihailović uspjeva da sjedini svoj autentični likovni senzibilitet sa tragom različitih umjetničkih ruku majstora koji su u raznim razdobljima istorije ostvarivali djela kojima su istovremeno slavili i pobjedu hrišćanske vjere. (…)
U predstavama pravoslavne provenijencije, vizantijska ikonografska osnova je uglavnom bazirana na frontalno prikazanim likovima Sv. Konstantina i Sv. Jelene, u carskom ornatu, između kojih je istaknut Časni krst kao ključni simbol sveukupnog hrišćanstva. U okviru monohromnih grafičkih listova izvedenih u tehnici bakropisa, Mihajlović uspijeva da svojim virtuoznim crtežom i kolorističkim efektom, u kome svjetlost rastapa boju dajući joj osobenu simboličnu zlatastu nijansu, istakne predstave sa ovim ključnim likovima hrišćanske istorije. Identičnu ideju autor prenosi i na predstave zapadnog ikonografskog modela ističući različitost stilskih pristupa koja u predstavljenom opusu zrači bogatstvom u jedinstvu isticanja slave ovih svetih ličnosti kao simbola ravnopravnosti, slobode i vjerske tolerancije utemeljenim u suštinskoj osnovi hrišćanskog učenja.“
