U petak, 27. januara 2017. godine, u Modernoj galeriji u Podgorici, otvorena je izložba „Vatra Mediterana“ slikara Jovana Jova Ivanovića. Izložba predstavlja izbor crteža, ulja na platnu i radova u kombinovanoj tehnici nastalih tokom pet decenija bogatog stvaralaštva autora.
Izložbu je otvorila mr Nela Savković Vukčević, sekretarka Sekretarijata za kulturu i sport Podgorice. Petrica Duletić, istoričarka umjetnosti je govorila o umjetničkom stvaralaštvu Jovana Jova Ivanovića.
Jovan – Jovo Ivanović rođen je u Budvi, 22. oktobra 1932.godine u trgovačkoj porodici. Po završetku osnovnog obrazovanja u Budvi, jedno vrijeme je lutao i tražio oblast koja ga interesuje. Krenuo je u cetinjsku gimnaziju, pa zatim se obreo u čuvenoj Umjetničkoj školi u Herceg Novom koja se duboko urezala u njegov život kao i kasniji stvaralački rad.
Zanimljivo je istaći da je Ivanović u istoj školi diplomirao na odsjeku za vajarstvo kod prof. Draga Đurovića. Potom odlazi u Beograd, kod Mila Milunovića, što je značilo prekretnicu za njegov dalji umjetnički put, jer je od čuvenog slikara i profesora poprimio strast za slikanjem mora i svijeta koji njemu pripada.
Poslije Beograda usavršavao se u Francuskoj i Italiji, a studijsko putovanje imao je u Čehoslovačkoj. Prvu izložbu organizovao je u svom rodnom gradu 1964. u zgradi Zeta filma poslije koje je krenuo sa aktivnijim prezentacijama u Italiji i Austriji, Belgiji … Od 1964. je član ULUCG- a od kada učestvuje na mnogim značajnim kolektivnim izložbama ovog udruženja.
Među posljednjima je izložba Vrhovi savremene crnogorske umjetnosti u Kulturnom centru u Parizu 2004. godine a zatim u Bariju, Podgorici i Baru.
Bio je aktivni, učesnik Cetinjskog salona jugoslovenske umjetnosti “13 novembar” na Cetinju, na kojem je 1974.dobio i nagradu. Učesnik je više puta i čačanskog salona “Nadežda Petrović.”
Od prve izložbe pa sve do današnjih dana slavi ljepotu svoga drevnog grada jer je Budva bila i ostala prisutna u svim njegovim porama. Ljubav prema Budvi nesebično je dokazao i kroz nastojanje da je poveže sa istinskim i pravim umjetničkim tokovima kroz utemeljenje Moderne galerije koju je sa uspjehom vodio preko tri decenije. Kako je zapisala Olga Perović “Jovo je u galeriji radio na način onih uglednih crnogorskih stvaralaca koji su shvatili značaj stvaranja evropske kulturne klime u Crnoj Gori dajući dosta svoje energije na kvalitetno uobličavanje institucije na uštrb svog ličnog umjetničkog rada.”
O njegovom radu pisali su mnogi likovni kritičari; Olga Perović, Milan Coko Marović, Ratka Ćetković, Mladen Lompar, Tatjana Pejović, Ljiljana Zeković, Miodrag Kolarić, Đorđe Kadijević, Zoran Markuš, Antun Karaman, Mihajlo Bošnjaković, Dragan Radovanović, Petrica Duletić, Miodrag B. Protić, Ognjen Radulović, Nataša Nikčević, Ljubica Miljković, Bogdan Musović, Anastasija Miranović, Lucija Đurašković, Marija Mihaliček.
Ostali si i zabilježeni tekstovi iz pera Čeda Vukovića, Mila Milunovića, Mira Glavurtića, Nikole Vujoševića, Branke Bogavac, Sava Gregovića, Vasa Stanišića, Stanka Papovića.
Snimljene su mnogobrojne emisije i gostovanja kako u jutarnjim programima tako i prilozi u informativnim, zabavnim emisijama i obrazovnom programu na kanalima bivše EX JU, TV Crna Gora i TV Budva.
Ivanovićev lik je bio inspiracija mnogim istaknutim umjetnicima kao što su: Milo Milunović, Božidar Jakac, Milić od Mačve, Salah Taher i Milan Tucović.
Uspješno se bavio pedagoškim radom u budvanskoj osnovnoj školi Stefan M. Ljubiša gdje je sa uspjehom držao časove likovnog vaspitanja.
Pored nagrade Cetinjskog likovnog salona na Cetinju dobio je nagradu grada Budve 1974, II Nagradu za slikarstvo u Italiji (Matera), 1976, kao i Nagradu ULUCG za crtež “Milo Milunović”, Titograd 1989.
Najznačajnije samostalne izložbe:
1964.1967. Budva. Zgrada Zeta filma
1968.Titograd, Umjetnički paviljon,
Split, Galerija Umjetnina,
Antverpen “Galerija Campo”
Rimini, Gradska galerija
1969. Budva, Zeta film,
Kotor, Dom kulture,
Beč, Galerija Messe Palast
1970. Galerija Sveti Stefan
1973. Kotor, Galerija Kulturnog centra
1977. Budva, Moderna galerija,
Cetinje, Plavi dvorac,
Titograd, Moderna galerija,
Beograd, Galerija 73
1979. NovaVaroš, Dom kulture
1980. Kragujevac, Narodni muzej
1983. Aranđelovac, Galerija hotela Izvor
1997. Budva, Moderna galerija
Podgorica, Galerija Dvorca Petrovića
1998. Budva, Crkva Santa Marija, u okviru festivala Grad teatar
2003. Sveti Stefan, Galerija
2004. Budva, Galerija Doma Stefan M. Ljubiša,
Užice, Gradska Galerija
2006. Budva, Moderna galerija
2007. Herceg Novi, Galerija Spinaker
2011. Beograd, Galerija Podrum Kosančićev venac
2014. Kotor, Galerija Solidarnosti palata Pima
2017. Podgorica, Moderna galerija
DIO IZLOŽENIH RADOVA U MODERNOJ GALERIJI
U katalogu koji prati izložbu, istoričarka umjetnosti Petrica Duletić je za likovno stvaralaštvo Jovana Jova Ivanovića između ostalog zapisala sljedeće:
“Slikarski razvoj Jova Ivanovića, svih ovih decenija kontinuiranog rada, imao je uvijek svoju ličnu, unutrašnju logiku, koja se, s jedne strane, oslanjala na ljubav prema koloritu i preima njegovoj izražajnosti – nа snažnu, zvučnu i profinjeno prosvijetljenu boju, a s druge na strukturu gradnje slike – na njenu naglašenu konstruktivnu čvrstinu, koja je, izbalansiranim kompozicijskim rasterom, uspostavljala sklad i mjeru. Isto tako, njegovo slikarstvo zadržalo je prepoznatljivost slikarskih motiva, kroz koje se, direktno ili indirektno, uvijek provlači duh jadranskog podneblja, bez obzira da li je to pejzaž, veduta, portret, mrtva priroda ili figuracija. Koordinate slikarskog opusa Jova Ivanovića, moguće je sagledati u relacijama kolorističke ekspresije i poetici asocijativne predmetnosti i lirske fantazije.
Svakako, pejzaži, vedute i figuracija su motivi gdje najdirektnije i najneposrednije progovara njegova imaginacija i njegov slikarski senzibilitet. Takođe, tu najviše progovara Jovova duboka saživljenost sa Mediteranom i njegovom prirodom: bojama koje isijavaju svjetlost, sa svjetlošću pod kojom blješti obala, plavetnilo mora, morski svijet, sa zasićenjima atmosfere, čistotom i jednostavnošću oblika i napokon, rodnim gradom Budvom. Gradom, čije vedute slika spontanošću prve impresije često apstrahujući detalje i sintetizujući viziju, te zgušnjavajući ponekad plasticitet ovog kamenog Starog grada ponekad do znaka.
Ekspresivnost je postignuta žustrinom poteza, sukobljavanjem suprotnosti i bogatstvom struktura. Obavezno prisustvo konturne сrnе linije, doprinosi organizaciji oblika u ograničenom prostoru – ona je istodobno stroga, čista, jasna i disciplinovana, ali i poetična, profinjena i ekspresivna.
Gledajući retrospektivno, u оnој najranijoj fazi završetka Srednje umjetničke škole u Herceg Novom i fazi šezdesetih kada je učio u ateljeu slikara -majstora Mila Milunovića, platna i crteži Jova Ivanovića još su zaogrnuta kolorističkim tamninama, ali već ubrzo na njima se razaznaje put рrema spontanosti i gestu, рremа slobodi poteza, ali i prema čvrstoj strukturi. Primjetno rasvjetljavanje događa se sedamdesetih i osamdesetih godina, da bi u ciklusu tempera sa motivom Budve, njene okoline i morske faune, dostiglo gotovo minimalističku sažetost kolorističke redukcije. Ivanović se u svojem radu značajno bavio crtežima kroz koje je studiozno mogao elaborirati svoje plastičke misli. To znači, da oblike koji su mu se nudili u prirodi nije želio prikazati kao njihov mimezis. Plastični elementi: linija i oblik, nijesu u službi opisa već simbola, ali ne simbola kao znaka, već kao razložene suštine onoga što oko vidi na prvi pogled. Tako, Ivanović pokušava viđeno zamijeniti stvorenim, postojeće izmaštanim.
Tih osamdesetih godina vrijeme je sintetičnosti i u njegovim uljima – onima konstruktivne promišljenosti, discipline kompozicije, jasnoće i dorečenosti. Međutim, istovremeno, uz strukturalnost, na tim platnima vlada i boja, u jednom redukovanom tonalitetu koji povremeno bukne snažnom crvenom ili plavom, ukazujući na snažnu osjećajnost i energetsku napetost.
Početkom devedesetih, nastaje svojevrsni ciklus “oslobađanja”- ciklus ulja, tempera, akvarela i gvaševa, u kojima se boja razmahala u slavu mediteranskog doživljaja mora, svijetla, sjenki, mirisa, atmosfere i doživljenih impresija. Tehnika akvarela, koja nadasve odgovara njegovom slikarskom biću, obilježenom spontanošću i izuzetnom lakoćom stvaranja, itekako je prisutna u Jovovom stvaralaštvu. Valjanost ovih akvarela temelji se na dobro odabranoj i izgrađenoj kolorističkoj osnovi. Razvijena hromatska skala, disciplinovano korišćenje kolorita kada je potrebno, a koje ne umanjuje njegovuizražajnost, diskretna i harmonična ritmika bojenih površina, čini ove radove vizuelno prijemčivim i ubjedljivim. Značajnu ulogu u njihovom kompletnom doživljaju ima i funkcionalna upotreba svjetlosti, koja ne dolazi iz nekog određenog izvora, već izbija iz samih naslikanih partija. Kako je kod njega čin nastajanja akvarela rezultat direktne opservacije, način da se brzo zabilježe kolorističke senzacije, akvarel ostaje značajan svjedok njegovog umjetničkog doživljaja.
Naposlijetku, najnoviji ciklus ulja na platnu, nastao od 2000. godine do danas, ciklus je sinteze dosadašnjeg rada. Sinteze, gdje je uz govor snažnih emocija kojima se služi boja, važan i govor racionalnog u konstrukciji slike. Gdje se isčitava proces zgušnjavanja forme, inteziviranje kolorita, u jednom snažnom utisku, proces cjelokupnog pročišćenja, sažimanje poteza i redukovanja naracije, a sa druge strane pojednostavljenja i kolorističke pulsacije čiste, snažne i ekspresivne boje, koja kipti i vri energijom. To su boje juga – tople, pune sunca i hedonizma, koje se utiskuju u memoriju kao misao i kao osjećanje: plamteća crvena, intezivna žuta, duboka ili nebesko plava, sa gotovo opipljivim mirisnim i zvučnim karakteristikama.
Ivanovićev opus je ne samo bogat brojem djela, nego i vrlo raslojen, raznovrstan.
Njegova originalnost se ne može osporiti. Izrasla kao neka organska tvorevina, sa razvojem čije su faze poznate, koje je javnost mogla da prati na njegovim izložbama. On se sada javlja kao jedan samostalni umjetnički organizam koji ima svoje visoko mjesto u okviru naše savremene umjetnosti.”
Be the first to comment