U subotu, 18. jula 2015. godine, u crkvi Santa Marija je nastavljen likovni program ovogdišnjeg festivala izložbom foto-instalacija Željke Momirov i skulptura Sretena Milatovića.
Željka Momirov je rođena 1962. godine u Novom Sadu. Završila je Fakultet primenjenih umetnosti u Beogradu na katedri vajarstva, na smjeru skulptura u prostoru i arhitekturi 1987. godine. Postdiplomske studije završila je 1993. godine na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu. U periodu od 1993 do kraja 2008. god. predavala na Akademiji umetnosti u Prištini i Akademiji lepih umetnosti u Beogradu, u zvanju vanrednog profesora. Od 2012.god. radi na Akademiji likovnih umjetnosti u Trebinju. Od 2008. u statusu istaknutog umjetnika. Umjetnički rukovodilac Blok galerije od maja 2007. god. Član ULUS-a i ULUPUDS-a. Živi i stvara u Beogradu. Dobitnik je više nagrada i priznanja. Dobitnik mnogobrojnih nagrada: Nagrade ULUPUDS-a na Oktobarskom salonu, Beograd (1996), Nagrade Skupštine grada Beograda za likovno stvaralaštvo (1993), Granprija na VII Međunarodnom bijenalu minijature, Gornji Milanovac (2003), „Zlatnog dleta“ ULUS-a, Beograd (1998), Godišnje nagrade ULUPUDS-a (1990, 1993, 1995, 1996, 1999, 2001, 2007, 2008. i 2010.), Nagrade za skulpturu na 41. majskoj izložbi ULUPUDS-a, Crtež i mala plastika (2005), Nagrade SARTID za skulpturu (2001), I nagrade na izložbi 30×30 u Zrenjaninu; I nagrade Salona mladih, Kikinda (1991). Bio je predstavnik Jugoslavije na „Susretu mladih umetnika Mediterana” u Maroku (1990) i dr. Imala je 39 samostalnih, a izlagala je na preko 400 kolektivnih izložbi.
Sreten Milatović rođen je 1966. godine u Nikšiću. Diplomirao je na Akademiji likovnih umjetnosti u Sarajevu 1992. godine, u klasi profesora Alije Kučukalića. Magistrirao je 2007. godine na Fakultetu likovnih umjetnosti na Cetinju. Radi kao docent na ALU – Trebinje. Imao je 12 samostalnih izložbi, a nastupio je i na mnogobrojnim okupljanjima skulptora regiona. „Još prilikom prvih predstavljanja, početkom devedesetih godina prošlog vijeka, kritičari su zapazili da rad Sretena Milatovića sadrži nešto posve osobeno u izrazu kao i da je moguće naslutiti velike umjetničke domete koji tek slijede. Više od dvadeset godina kasnije teza o izuzetnosti i posebnosti vajarskog rukopisa potvrdila se kroz brojne studiozno profilisane izložbe u kojima se postepeno gradila ideja o prisutnosti umjetnikove veze sa iskonskim elementima prirode iz njegovog okruženja. Još od najranijih radova koje karakteriše minimalizam i redukovana znakovnost, pročišćenost vokabulara i lišenost svakog suvišnog detalja, u tretmanu plohe materijala bilo da je u pitanju terakota, pločice od poliranog aluminijuma u koje umeće reljefe od olova ili aplikacije od brusnog papira naslućuje se “škrtost” i do detalja “izbrušen” likovni izraz koji može biti shvaćen kao produkt autorove uzdržane ali sofisticirane fokusiranosti na potenciranje suštine stvari, besprekornost realizacije, a iznad svega sa vanrednim osjećajem i poznavanjem svojstava materijala koje koristi“.
