Grad teatar – „Jesenja sonata“ u režiji Jagoša Markovića ponovo oduševila budvansku publiku

 

 

08. i 09. jul 2017.

GRAD TEATAR BUDVA

„Grad teatar“ i
„Atelje 212“

Ingmar Bergman

„Jesenja sonata“

Režija: Jagoš Marković

 

subotu i neđelju, 08. i 09. jula, na sceni između crkava, sa početkom u 21.30h izvedena je predstava nastala po tekstu Ingmara Bergmana „Jesenja sonata“, prošlogodišnja koprodukcija „Grada teatra“ sa „Ateljeom 212“ iz Beograda, u režiji Jagoša Markovića.

Režija i izbor muzike – Jagoš Marković
Asistent režije – Tara Lazarević
Lektor – Ljiljana Mrkić Popović
Kostimograf – Maria Marković
Prevod – Dobrila Stojnić 

Uloge:

Tanja Bošković – Šarlota
Branka Šelić – 
Eva
Mladen Andrejević – 
Viktor
Jelena Petrović – 
Helena

O PREDSTAVI:

Koprodukcija Grada teatra i beogradskog  Ateljea 212, čijom je premijerom  budvanski festival prošle godine obilježavao svoje 30. jubilarno izdanje,  „Jesenja sonata“,  po drami  Ingmara Bergmana, u režiji Jagoša Markovića, sa velikim uspjehom se vratila na svoju „matičnu“ scenu.

U dvije festivalske večeri, kultno djelo jednog od najznačajnijih evropskih i svjetskih filmskih i pozorišnih stvaralaca izvedeno je pred prepunim gledalištem scene Terase između crkava, koje je ovacijama ispratilo glumačku ekipu predstave  – Tanju Bošković  (Šarlota), Branku Šelić (Eva), Mladena Andrejevića (Viktor), i Jelenu Petrović (Helena). Prošlog ljeta, prva premijerna izvođenja “Jesenje  sonate“ bila su na sceni „Vještice“ u Bečićima,  zatim  u Ateljeu 212,  gdje je sa Markovićevom predstavom započela nova pozorišna sezona u ovoj kući, a tokom proteklih godinu dana ona se pokazala kao jedna od najuspješnijih i najzapaženijih na beogradskim scenama.

Tanji Bošković,  jednoj od najpopularnijih jugoslovenskih i srpskih filmskih i pozorišnih glumica,  uloga Šarlote donijela je priznanja kritike, a ovog ljeta, kao i prošlog, od budvanske publike nagrađena je aplauzima i ovacijama.

 -Uzbudljivih godinu dana živi “Jesenja sonata”, koja doživljava katarzu na svakom izvođenju, i sa velikim zadovoljstvom dosta smo se naigrali ove predstave. Ona je nastala, kako je Jagoš Marković govorio, iz potrebe za duhovnošću, za dubinom, tišinom, istinom i katarzom, koje su nam danas, čini mi se, najpotrebnije. “Jesenja sonata” je možda najviše namjenjena ljudima koji su se sklonili, koji su “emigrirali” u svoju stvarnost, nadjačani bukom i prostotom, lažima i beskrupuloznošću ovog vremena, usamlj­eni na svaki način. U Ateljeu je ova predstava još “zgusnutija”, igramo je s “bubicama”, što stvara utisak jedne nadrealnosti – ne zna se do kraja da li su se akteri drame uopšte sreli, da li se taj susret Eve sa njenom majkom Šarlotom uopšte dogodio, ili ona samo zamišlja to što želi da joj kaže. Jagoš Marković je hteo da napravi upravo takvu predstavu,  on je orkestrirao.  Naravno, “Jesenja sonata” može da ima i drugačiji život, takođe vrlo uzbudljiv, na otvorenoj sceni – dva izvođenja na Gradu teatru ove godine, pred prepunim gledalištem koje je tako pažljivo pratilo svaku našu riječ, i toliko aplauza na kraju, čine to  da i mi glumci aplaudiramo toj divnoj publici.

Tanja Bošković ističe da je tokom trideset jedne godine, koliko traje Grad teatar,  bila čast i privilegija igrati na budvanskim scenama, kako zbog izvanrednog odabira dramskih naslova, tako i zbog fantastične publike koju je profilisao ovaj festival.  

– Jedan od razloga koji me je ispunjavao radošću tokom rada na predstavi „Jesenja sonata“, koja je nešto najbolje, najljepše i najkomplikovanije što sam do sada radila u životu, jeste i to što je prva premijera bila zakazana u Budvi – ističe  Tanja Bošković.

Branka Šelić, koju publika Grada teatra pamti po izvanrednim glumačkim ostvarenjima u predstavama Jagoša Markovića, “Kate Kapuralica”, “Dekameron – dan ranije”, “Kokoška”…, smatra da nas se “Jesenja sonata” ove godine još više tiče  nego prošle, kada je premijerno izvedena u Budvi, da ima utisak, zbog svega što se dešava u našim porodicama i ličnim odnosima i društvima, da je još potrebnija, angažovanija, bolnija, i da još više uzbuđuje gledaoce.

– Gradeći lik Eve krenula sam od toga da joj je duša na nekin način izlomljena, ali da su centar njenog bića, njeno uporište ipak nada i vjera, snaga da traga za istinom, da ne zatrpava svoj život lažima, a mislim da to većina ljudi danas izbjegava, što je negdje i uzrok mnogih naših nesreća, ličnih, intimnih, pa i onih društvenih, kolektivnih. Ako pogledate ovaj Bergmanov tekst, onda vidite  s kakvom ozbiljnom nacijom imate posla, koliko je to sve duboko promišljerno, koliki se  značaja daje i čovjeku, i nečemu što je duhovno – kaže Branka Šelić, ističući da cijela ekipa jako voli ovu predstavu,  da  je igra sa mnogo emocija, i da je ona lično vrlo srećna što je ponovo u Budvi.

– Moji važni glumački počeci vezani su upravo za predstave Jagoša Markovića i gostovanja na festivalu Grad teatar, i kad se osvrnem i napravim nekakav vrijemeplov, ne mogu da vjerujem da je toliko godina proteklo od tada. Divna je budvanska publika, uvijek ponese glumce, kao i ljudi koji rade ovaj festival, i koji se tako grčevito bore da on opstane. Grad teatar treba da bude primjer kako moramo da se borimo za kulturu, jer je najlakše dići ruke od svega, i dopustiti da pobjede vulgarnost i prostota.  Ovaj festival je taj glas građanstva, kulturne, društvene i svake druge emancipovanosti i osvješćenosti, i fantastično je što uprkos svim teškim okolnostima još traje, i što ga dio Budvana još čuva – smatra Branka Šelić.       

O PISCU:

Ingmar Bergman (Upsala, 1918. – Faro, 2007), švedski filmski reditelj i scenarista, pozorišni reditelj i scenarista. Smatra se jednim od najvećih i najuticajnijih reditelja modernog filma. Režirao je 62 filma, od kojih je većinu napisao, a režirao je preko 170 pozorišnih komada. Neki od njegovih međunarodno najpoznatijih glumaca su Liv Ulman i Maks fon Sidou. Većina njegovih filmova je smještena u krajolike rodne Švedske. Teme su uglavnom sumornost, bolest, izdaja i ludilo. Zajedno s Federikom Felinijem, smatra se jednim od najpoštovanijih i najuticajijih reditelja dvadesetog vijeka.

Pored rada na filmu, kojim je stekao svjetsku slavu i utro nove puteve u istoriji filma (nabrojaćemo samo neke od najpoznatijih Sedmi pečat, Krici i šaputanja, Jesenja sonata, Iluzionist, Persona, Fani i Aleksandar), Bergman je cijeli život bio aktivan i kao plodan pozorišni reditelj. Tokom studija na Univerzitetu u Stokholmu postao je aktivan u svom studentskom pozorištu, gdje je ubrzo stekao ime. Nakon diplome je prvo radio kao reditelj-šegrt u Pozorištu u Stokholmu. S 26 godina je postao najmlađi upravnik pozorišta u Evropi u pozorištu u Helsingoru. Tamo je ostao 3 godine, a nakon toga postao reditelj u pozorištu u Geteburgu od 1946. do 1949. 1953. je postao reditelj gradskog pozorišta u Malmeu i tamo ostao sljedećih sedam godina. Mnogi od njegovih slavnih glumaca bili su ljudi s kojima je počeo raditi na pozorišnim daskama, a dobar dio ljudi iz “Bergmanove trupe” iz filmova iz šezdesetih došlo je iz gradskog pozorišta u Malmeu (Maks fon Sidou, na primjer). Od 1960. do 1966. je radio kao reditelj Kraljevskog dramskog pozorišta u Stokholmu, a od 1963. do 1966. njegov upravnik. Nakon što je napustio Švedsku zbog incidenta s utajom poreza, bio je redatelj minhenskog pozorišta Residenz. Ostao je aktivan u pozorištu tokom devedesetih, a zadnja produkcija bila mu je Ibzenova Divlja patka u Kraljevskom dramskom pozorištu 2002.

Poznat je i dio njegovog književno-scenarističkog opusa: Lanterna magica, Fani i Aleksandar, Najbolje namere, Razgovori u četiri oka, Razgovori u nedelju.

O REŽISERU:

Jagoš Marković je rođen 1966. godine u Podgorici. Diplomirao pozorišnu režiju na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu 1987. godine u klasi prof. Borjane Prodanović i Svetozara Rapajića.
Režirao je preko pedeset predstava u zemlji i inostranstvu, a među najznačajnije se ubrajaju: Kate Kapuralica (Narodno pozorište Sombor), Romeo i Julija (Večernja scena „Boško Buha“), Komedija zabune (Crnogorsko narodno pozorište), Hekuba (Kraljevsko pozorište Zetski dom), Elektra (BELEF), Crvenkapa (Pozorište „Boško Buha“), Lukrecija iliti Ždero (Pozorište na Terazijama), Gospođa ministarka (Narodno pozorište), Hasanaginica (Narodno pozorište), Galeb (HNK Ivan pl. Zajc), Filumena Marturano (HNK Ivan pl. Zajc), Lukrecija o bimo rekli Požeruh (Riječke letnje noći), Kraljica Kristina (Kraljevsko pozorište Dramaten-jedini reditelj sa ovih prostora koji je radio u bergmanovom Dramatenu), Pepeljuga (NP u Beogradu, Opera), Karmen (opera, HNK Ivan pl. Zajc), Čarapa od sto petlji (Beogradsko dramsko pozorište), Zora na istoku (Zvezdara teatar), Svinjski otac (Zvezdara teatar), Govornica, Skup, Bogojavljanska noć, Sumnjivo lice, Uobraženi bolesnik (JDP), Porodične priče, Tulumbus, Dom Bernarde Albe, Gospoda Glembajevi (Atelje 212), Hasanaginica (CZKT), Dekameron Dan ranije, Kokoška (JU „Grad teatar“ Budva) …
Reditelj Marković dobitnik je strukovnih, festivalskih i državnih nagrada od kojih se izdvajaju: Nagrada „Bojan Stupica“, Sterijina nagrada, Nagrada oslobođenja Beograda, Trinaestojulska nagrada za svekupan doprinos stvaralaštvu Crne Gore, Nagrada „Mića Popović“, nekoliko nagrada „Zlatni Ćuran“ i „Ardalion“. Prilikom dodjeljivanja Nagrade „Mića Popović“, juna 2004, Ljubomir Simović je između ostalog rekao: „U delu koje postavlja na scenu Jagoš uvek vidi nešto što pre njega niko nije video. On nam i stare i poznate stvari otkriva kao nove i nepoznate“.

 

 

 

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*


3 + seven =