U petak, 01. avgusta 2014. godine, u crkvi Santa Marija, otovrena je treća izložba ovogodišnjeg festivala, izložba slika Nikole Radovića. Izložba nosi naslov „Transformacije“.
Nikola Radović rođen je 1982. godine u Priboju. Diplomirao je na Fakultetu likovnih umjetnosti na Cetinju 2004. godine u klasi prof. Branislava Sekulića (odsjek slikarstvo), gdje je i magistrirao 2010. godine. Dobitnik je nagrade FLU za slikarstvo 2003/2004. godine, i nagrade „Milunović, Stijović, Lubarda“ na 67. tradicionalnoj izložbi članova ULUCG-a. Imao je sledeće samostalne izložbe: SIAL – (Scilence is a Lie Urban Art Exibition), Berlin, Njemačka, 2012; Caffe Marinaio, Kotor, 2011; Hodnici apstraktnog i figurativnog, Galerija instituta Simo Milošević, Igalo, 2009; Blues bar, Podgorica, 2008; Umjetnički paviljon ULUCG, 2007. Izabrane kolektivne izložbe: XXXV crnogorski likovni salon „13. Novembra“, Crnogorska galerija umjetnosti „Miodrag Dado Đurić“, Cetinje, 2013; Godišnja izložba Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore, Umjetnički paviljnon ULUCG, Podgorica 2006-2014; XXX Jubilarni crnogorski likovni salon „13. Novembar“, Plavi dvorac, Cetinje, 2008; 1+19, galerija „Buća Leković“, Tivat. Član je Udruženja likovnih umjetnika Crne Gore od 2006. godine.
Ljiljana Karadžić, istoričarka umjetnosti je za umjetničko stvaralaštvo Nikole Radovića između ostalog napisala sljedeće:
“Specifičnim siikarskim postupkom ( satkanim od niz-a preklapajućih linija, faseta, malih bojenih poija, mreža) izvedenim dovoSjno impu!sivno da se sačuva spontanost rukopisa, aii i dovoljno koncentrisano da ta spontanost ne naruši kulturu siikanja, Nikoia Radović kreira slike koje imaju istovremeno katedralnu raskošnu arhitektoniku i potencijal fiuidnih metamorfoza organskog svijeta. U komplikovanim siikama-prizorima koegzistiraju različite formalne jednice, od figuralnih do apstraktnih, preplićući se i međusobno generišiću. Daieki odjeci transformisanih kubističkih upliva na planu geometrizacije i deformacije predmeta su amortizovani u jednu ekspresionističku matricu koja se ispoijava kako u plastičkoj organizaciji slike, tako i u njenoj izražajnoj, psihološko-emocionainoj napetosti. Radovićeve slike teže totainoj ispunjenosti (sadržajem i formom), zasnivaju se na principu dodavanja, sabiranja i sastavijanja. Umjetnik predano, uporno, sa najvećom mogućom investicijom svoje psihičke, duhovne i intelektuaine energije gradi sloj po sloj (formalni i značenjski), pri čemu se svaki naredni nadovezuju na rezuitate prethodnog, iz njega izrasta i u sebe sadrži njegove posiedice. Na neki način, procesualne i strukturalne zakonitosti prirodnih pojava poput kompaktnosti, cjelovitosti, potpunosti, Radović prenosi nastanka i unutrašnje ustrojstvo siikovnog organizma usklađujući sve pojedinosti od kojih nijedna nije važna, ili tačnije rečeno, sve su podjednako važne.”
